Ari Laine

Imię i nazwisko: Ari Laine
Pseudonim: brak, nigdy nie miała okazji zyskać jakiejkolwiek ksywy, zwłaszcza że jej imię jest tak krótkie i łatwe do zapamiętania.
Wiek: 20 lat
Wzrost: 160 cm
Waga: 48 kg

Pochodzenie: Dracena
Grupa: Mieszkańcy
Zawód: pracownik biurowy – nie, żeby nadawała się do czegokolwiek innego, a bardzo chce poczuć się przydatna

Ciało: smukła i drobna budowa
Umysł: empatyczna
Atut: oko do szczegółów
Wada: bezsenność

Przedmioty Specjalne: wieczne pióro, składany nóż
Ekwipunek:
- gruby, podszyty futrem płaszcz z kapturem
- zegarek kieszonkowy ojca
- pierścionek zaręczynowy matki
- notes
- zapalniczka

Historia:
Urodzona w rodzinie dyplomaty mieszkającego w Londynie, Ari od samego początku miała zagwarantowane wygody, o jakich przeciętny członek gminu mógł tylko pomarzyć. Uczyła się czytać, pisać, poznała dzieła różnych wybitnych autorów, których nazwiska często przyszło jej zapominać; wielokrotnie wykazywała się elokwencją charakterystyczną dla młodej angielskiej damy… Zawsze miała co jeść, w co się ubrać… ogrzać się przy kominku… A jednak mimo tych wszystkich luksusów było to nie tyle życie, co wegetacja jako eksponat do pokazywania ludziom. Chciała to zmienić, częstokroć nawet dawała radę wymknąć się w ramach poczucia wolności na londyńskich ulicach, lecz „gmin” niespecjalnie chciał się z nią zapoznawać. Bolało ją to. Bardzo. Ba, boli ją po dziś dzień. Mimo to nie przestała tracić tego promyczka nadziei, że pewnego dnia przyjdzie jej nawiązać bliższą znajomość z kimś, kto nie zobaczy w niej tylko „szlacheckiej damulki”.

A potem przybył Wielki Mróz i wszelkie życie, które znała w jakimkolwiek stopniu trafił szlag.

Pierwsi do ewakuacji naturalnie stawili się wszelkiej maści arystokraci. Lordowie, parlamentarzyści, odznaczeni generałowie, przemysłowcy – wszyscy mieli zarezerwowany bilet na podróż pierwszą klasą… gdzieś. Gdziekolwiek, gdzie przyjdzie im uciec od coraz gorszej zimy. Również Laine’om przyszło dostać się na pokład sunącego na północ pancernika, nawet jeśli kosztowało ich to praktycznie cały ich majątek (mimo wszystko ojciec był cudzoziemcem, a więc niżej na brytyjskiej drabinie społecznej). Podczas gdy cały świat wokół nich walił się na ich oczach, a ludzie z dnia na dzień marznęli na śmierć, oni siedzieli w wygodzie i cieple. Widok ludzi, którym się nie poszczęściło i którzy zmuszeni zostali do wleczenia się tabunami za potężną maszyną wypalił się w jej pamięci jako obraz najpodlejszej niesprawiedliwości. Nie zasłużyli sobie na ten los. Nikt nie zasługiwał.
Stan dziewczyny dodatkowo pogorszyła choroba rodziców – obojga zmogło zapalenie płuc, przywleczone na pokład przez jednego z pasażerów. Wkrótce mieli tam prawdziwą epidemię; pancernik przeistoczył się w stalową mogiłę. Salwując się ucieczką z pancernika, Ari wyskoczyła na straszliwy mróz. Nigdy potem nie zobaczyła się z rodziną. Została sama pośród obcych, w sercu białej otchłani Frostlandu.
Po jakimś czasie pancernik został oczyszczony na tyle, by pozwolić części „szczęśliwców” z zewnątrz ogrzać się w środku – niezależnie od tego, co „wyższe sfery” miały do powiedzenia na ten temat. Uradowani tą słodko-gorzką wiadomością ludzie ścigali się, wpadali na pokład, wrzucali nań dzieci… Część maszyny została jednak odseparowana i nikt poza paroma osobami nie miał tam prawa wstępu. Nikt nic nie mówił, ale Ari domyślała się, co – a raczej kto – kryje się za pancernymi drzwiami.
W Snowdrop odnalazła odrobinę stabilności, której tak bardzo jej ostatnimi czasy brakowało. Złota zasada: kto nie pracuje, ten nie je. A Ari nie miała chęci bycia uznawaną za darmozjada, toteż chętnie podjęła się pracy w administracji. Chuchro z niej, toteż w kopalni czy tartaku okazałaby się ledwie kulą u nogi faktycznie wartościowych w tym polu ludzi, a tak to znała się na pisaniu, wypełnianiu różnych papierów. Kto wie, może tutaj uda jej się poczynić odrobinę dobrego dla mieszkańców.
Ciekawostki:
- Poza angielskim zna dobrze język fiński i trochę rosyjskiego. Zdarza jej się zapisywać niektóre rzeczy po fińsku, zwłaszcza te bardziej osobiste, mając nadzieję, że nikt, kto teoretycznie znalazłby jej zapiski, akurat nie zna języka.
- Jest w istocie drugim dzieckiem ambasadora Laine’a; jego pierworodny syn zmarł jeszcze jako małe dziecko.
- Czuje ogromny dyskomfort, patrząc ludziom w oczy i często patrzy wszędzie, tylko nie bezpośrednio w nie.
- Pomimo niejako szlacheckiego pochodzenia nie czuje się specjalnie dobrze w otoczeniu arystokracji i zdecydowanie woli spędzać czas albo sama, albo wśród „plebsu”. W istocie odczuwa pewną cichą satysfakcję, gdy ma opcję uciszyć kogoś, kto czuje potrzebę pysznienia się swoim nazwiskiem czy pochodzeniem.
- Za dziecka śpiewała i uczyła się gry na skrzypcach.
- Mimo szeroko pojętego wycofania oraz niechęci do wychodzenia przed szereg, jeszcze większą niechęć żywiła i wciąż żywi do byłego kapitana Westa, który w jej mniemaniu nie różnił się niczym od najpodlejszych wyzyskiwaczy jeszcze z czasów Londynu.
- Zdarza jej się przysypiać na parę lub paręnaście minut, kiedy akurat nie ma nic do roboty. Niewiele to daje, ale wciąż.
- Cierpi na osobowość unikającą.
- Zapalenie płuc, które zabiło jej rodziców wstrząsnęło nią na tyle, że szczerze obawia się zachorowania na cokolwiek podobnego.