Magazyn

Magazyn


Magazyn jest miejscem z reguły niedostępnym dla pacjentów – głównie dla ich własnego bezpieczeństwa, ale i z przyczyn czysto technicznych. Znajduje się w piwnicach szpitala i zajmuje kilka połączonych ze sobą pomieszczeń. Dostać się tam można tylko posiadając klucz od dozorcy, korzystając z wąskiej klatki schodowej umiejscowionej w głównym korytarzu szpitala.

Wewnątrz – jak to w magazynie – można znaleźć wszystko i nic. Od regałów wypełnionych kartonami z fiolkami po lekach i starym sprzętem medycznym, po sporej wielkości kontener na brudne prześcieradła i fartuchy, do którego prowadzi zsyp w ścianie. Z racji braku rąk do pracy – sterta prania nigdy się nie zmniejsza.

ZAMIEĆ ŚNIEŻNA: Zadanie 4


Kto by pomyślał, że taka mała śnieżyca może wywołać taki ogrom zniszczeń.
Runęła jedna ze ścian, śnieg wsypywał się do środka, po korytarzach piździło złem.
Tak przynajmniej uważał szpitalny Dozorca, próbujący dzielnie cokolwiek zadziałać w poprawie stanu budynku.
Najgorszym co zauważył na ten moment to fakt, że w każdym z istotnych pomieszczeń padło zasilanie. Nigdzie na parterze ani pierwszym piętrze nie było ani światła ani prądu.
A bez prądu to szpital funkcjonować nie mógł, spójrzmy prawdzie w oczy.
‘Musiało pierdolnąć w generator’- Przemknęło przez myśl Dozorcy, który drapał się po łysawej głowie, zastanawiając się co z tym faktem uczynić. Schodzenie samemu do magazynu było co najmniej kiepskim pomysłem. Nie żeby tchórzył czy coś, gdzie by tam. W życiu bał się jedynie Boga i wałka żony Halyny, hehe.
Pan Miechislav, skąd inąd bardzo zaradny życiowo chłopina, który ponoć na niedźwiedziu przedarł się do Snowdrop z butelką wódki w jednej łapie i kosą w drugiej, aż z centralnej Europy, postanowił tym razem nie szarżować jakoś szalenie.

- Hej! Ty tam. Tak ty!- Dozorca machnął ręką na jednego z mężczyzn, tego o nieco ciemniejszej karnacji. Na pierwszy rzut oka nie wydawał się może jakoś przesadnie postawny, ale wszyscy poza nim wydawali się już pochłonięci jakąś ważniejszą pracą.
Na korytarzach, w poczekalni – wszędzie panował ciężki do opisania chaos. Jedni nosili rannych, inni wiadra z zagrzaną na ogniskach wodą, jeszcze ktoś przebiegł obok z naręczem pustaków – pewnie do załatania ściany.
Dozorca splunął do doniczki ze zdechłą roślinką, która nie przetrwała pierońsko zimnej pogody.
- Cho no tutaj młody! Przydasz się na coś. Masz ty jakie doświadczenie z prądem?
Nie czekał na odpowiedź. Jak miał – lepiej dla chłopaczka. Jak nie, to się nauczy. Młode to to, szybko pewnie wiedzę chłonie. Nie to co jego pokolenie… Stanowczym gestem wskazał mu drogę do ciężkich żeliwnych drzwi oznaczonych tabliczką „magazyn”.

Po drodze zobaczył jeszcze dziewczynę, która najwyraźniej też chciała pomóc, ale nie wiedziała jeszcze za co się złapać.
- Panna dla ciebie też mam bojowe zadanie.- Powiedział trochę jak ojciec budzący o świcie swoją pociechę, co by lampę potrzymała, kiedy on będzie wykonywał poważne męskie prace. Poklepał ją przy tym solidnie po plecach.

Mężczyzna poklepał się po licznych kieszeniach, wyciągając wreszcie z jednej z nich sporej wielkości klucz. A ile się przy tym naprzeklinał pod nosem – to jego.
Wcisnął w końcu klucz do zamka w drzwiach, które po chwili szarpaniny, otworzyły się z nieprzyjemnym zgrzytem.
Zaczął schodzić w ciemność, jakby to było nic wielkiego.
- Schodźta powoli i ostrożnie. Trzymajta się barierki. Tam gdzieś leży jakaś cegłówka, to weźta ją podłóżcie pod drzwi. Lubią się zatrzaskiwać.


ZASADY TECHNICZNE:

- Sesja dla: @Ash, @Athé
- Bardzo proszę o opisanie na końcu posta, co z waszego ekwipunku postać ma przy sobie;
- Termin odpisów: 4.09 23:59 (jeśli taki termin wam nie pasuje dajcie mi znać na pw/disco) – następny duży post MG pojawi się 5.09;
- Ponieważ jest to zadanie w pełni bazujące na storytelling’u z obu stron, nie musicie pilnować kolejki, ani czekać na mój pełny odpis. Rozmawiajcie między sobą / dzielcie się pomysłami na rozwiązanie zadania / rozglądajcie się uważnie / możecie nawet próbować wchodzić w interakcje z przedmiotami – wszystko jest punktowane
- Odpisy nie muszą być długie, ale muszą być szczegółowe. Jeśli zaglądacie do jakiejś szuflady – napiszcie do której konkretnie. Jeśli próbujecie coś otworzyć/przekręcić – zaznaczcie w którą stronę etc.

- Ostatnia porada:
Nie wszystko jest aż tak trudne i skomplikowane jak się wydaje na początku.

Zamieć przybyła niespodziewanie i nie okazała miastu żadnej litości, po raz kolejny pokazując, jak bardzo człowiek maleje w stosunku do brutalnej siły Matki Natury. Powyginane latarnie, ranni mieszkańcy, zasypane ulice... Sam musiał własnymi siłami przekopać się przez zaspę sięgającą mu po pas, żeby dostać się do szpitala.
Kiedy usłyszał, że "św. Rauwolf" ucierpiał chyba najbardziej ze wszystkich miejsc w Snowdrop, Ash natychmiast dołączył do ochotników mających pomóc w naprawie. Miał już na swoje szczęście lub nieszczęście doświadczenie z zamieciami i burzami śnieżnymi, i żywił w duchu nadzieję, że tym razem Natura nikogo nie zabiła. Lecz niewątpliwie ludzie ucierpią jeszcze bardziej, jeżeli nie uda się przywrócić szpitala do stanu sprzed tej zawieruchy!
Kiedy dostał się wreszcie na miejsce, biały po pas, dostrzegł, jakiej orgii zniszczenia dokonała zamieć. Cała ściana się rozpadła i teraz wiatr hulał wesoło po wnętrzu szpitala. W dodatku padło wszelkie zasilanie. To niedobrze, bardzo niedobrze.
Ash bez zawahania ruszył ku wołającemu go dozorcy. On jeden wydawał się jakkolwiek niepochłonięty spontanicznym i bardzo prędkim remontem. Czy raczej próbami remontu.
- Nie bardzo - przyznał szczerze na pytanie. Jedyne w sumie, co wiedział na temat elektryczności to to, że generator jakoś ją wytwarza, tak samo jak jego lampa, która z kolei zasilała jego rękę. To jednak była raczej wiedza powszechna, a na pewno nie była w żadnym razie nie należała do kategorii profesjonalnej. - Umiem podłączać lampę do protezy, poza tym raczej nic.
Bez słowa ruszył za cieciem ku "magazynowi", a po drodze zebrali ze sobą jeszcze kogoś - akurat osobę z jego "okolic", sztygarkę Athé! Znał ją nieco z pracy, lecz niespecjalnie miał okazję zamienić z nią słowa.
Wreszcie znaleźli się przed wejściem w ciemność piwnicy, ich "magazynu". Nie chcąc polecieć na sam dół w niekontrolowany sposób, Ash szybko pobawił się ręką przy nieopuszczającej jego piersi lampie i przyświecając nią sobie, ruszył w dół za dozorcą.
- Czego właściwie szukamy? - zapytał już teraz, by potem nie błądzić po omacku bardziej niż błądzą w tej chwili.

[Przy sobie mam lampę, gogle i zegarek]

Skutki śnieżycy okazały się być przytłaczająco poważne. Athé miała szczęście znajdować się wówczas w zaciszu swojego domowego ogniska, wyszła więc z tego cała i bez szwanku. Nie wszyscy byli jednak takimi szczęściarzami.
  Oprócz pojedynczych ofiar zagubionych gdzieś na ulicach (których ratowaniem zajęły się już grupy ochotników), ucierpieli również pacjenci szpitala św. Rauwolfa, a także sam jego budynek. Wiadomość ta momentalnie postawiła Athé na równe nogi. Czuła dług wdzięczności wobec personelu, który stanął na głowie, kiedy ona znajdowała się niemal na łożu śmierci, ponadto nie mogła patrzeć jak umierają niewinni i chorzy. Trzeba pomagać słabszym i potrzebującym, no!

  Akcja ratunkowa trwała, ale Athénais nie do końca wiedziała do której z grup powinna dołączyć, za co chwycić, w czym pomóc. Wzrokiem szukała osoby odpowiedzialnej za koordynowanie akcją, niestety bezskutecznie. Doszły ją słuchy, że jedna ściana uległa zniszczeniu, dodatkowo szpital był bez prądu – egipskie ciemności, zimno i umierający ludzie. Czasu było niewiele, praca wrzała. Za chwilę nieznajomy głos, jak na zawołanie, zwerbował kobietę do roboty.
  Podążała za dwoma mężczyznami, jednym z nich – tak swoją drogą – okazał się być górnik z Aurory. Niejaki Ash? Dobrze, będzie pracować z kimś znajomym, to zawsze ułatwia zadanie.

  Zgodnie z poleceniem chwyciła za cegłę i podstawiła ją pod drzwi. Resztki względnej jasności nie były jednak w stanie ani trochę oświetlić pochłaniającej ciemności piwnicy, do której właśnie schodziła. Tylko po co?! Potrzebujący nie znajdowali się pod ziemią! Pytanie Asha sugerowało, że on również nie został uraczony wiedzą na temat ich bojowego zadania.
  – Przepraszam, ale dlaczego idziemy do piwnicy? Rannych tam chyba nie ma... – powiedziała sarkastycznym tonem, choć nie chciała rzucać osądami. Może schodzili do jakiegoś składzika po dodatkowe koce? Narzędzia? Cokolwiek? Czekała na odpowiedź starszego mężczyzny.
  Całe szczęście idący przed nią młodzian miał ze sobą lampę, była więc w stanie co nieco zobaczyć i nie runąć ze schodów, taranując wszystkich z przodu. Po chwili jej oczy przywykły do braku światła, a kroki stały się nieco pewniejsze. Kiedy wreszcie pokonali schody, zagaiła jeszcze raz, tym razem zupełnie innym, gotowym do działania tonem.
  – Dobra, to co robimy?


[ekwipunek: scyzoryk, rolka bandażu, zegarek]

Dotarłszy wraz ze sztygarką na sam dół, Ash poświecił lampą przed siebie, na boki... Gdzie akurat nie kierował ich jedynego na ten moment źródła światła, tam rządziła nieprzenikniona ciemność. Co to był za chrobot? Przeniósł błyskawicznie lampę w bok; gdzieś tam umknął mu ogon szczura. Młodzieniec wziął oddech. To chyba w taki sposób świat postrzegali ludzie niewidomi: kiedy nie działają oczy, wszystkie inne zmysły działają ze zdwojoną wrażliwością.
Spojrzał za siebie, na Athé, po czym zrobił parę kroków przed siebie, uważnie patrząc pod nogi, by o nic się nie potknąć ani na nic nie nadepnąć. W kopalni nie było tak źle, bo tam przeważała nie tyle całkowita ciemność, co najwyżej półmrok i jeszcze dało się zorientować, gdzie co jest bez potrzeby nasłuchiwania jak nietoperz i zgadywania.
- Zdaje się, że brak prądu to tylko jeden z kilku problemów - wyszeptał Ash, jakby czując, że nie powinien podnosić głosu w tym mroku. - Coś tu chyba przecieka. Mam przynajmniej nadzieję, że to woda.
Poświecił sobie to w lewo, to w prawo - i wówczas rzucił mu się w oczy jakiś prostopadłościenny kształt  pod ścianą, zaraz za tymi regałami. Uniósł brew. Jakaś szafka? Może to właśnie tam znajdzie przełącznik, o którym mówił dozorca?
- Może tam...? - powiedział ni to do siebie, ni do kobiety, po czym zaczął powoli kroczyć w stronę kształtu pod ścianą. Raz po raz przyświecał sobie pod nogami i przed siebie, by się o nic nie wywrócić. Po drodze minął po swojej prawej stronie dwa regały z... czymś. Nie mógł się temu przyjrzeć tu i teraz. Najwyżej obejrzy je, kiedy już znajdzie ten przeklęty włącznik.

Skrzynka zawieszona na ścianie miała wielkość koło 50x50cm. Raz błyskała iskrami wydając z siebie ciche trzask i tsyk.
Na środku ktoś żółtą farbą namalował trójkąt z błyskawicą w środku.
Pod nią znajdowała się całkiem spora kałuża wody, powstała z kapiącej rury po lewej stronie skrzynki.

Nie był to włącznik prądu, którego Ash szukał.
Może warto rozejrzeć się bliżej schodów?

Odkryto: skrzynka z bezpiecznikami

Athé podążała wzrokiem za nikłym światłem latarni Asha i próbowała zapamiętać wszystko, co udało jej się dzięki niemu dostrzec. Po lewej znajdował się stół z krzesłami, ale co było dalej – tego nie mogła dojrzeć.
  – Ostrożnie, pełno tutaj wody. Uważaj czego dotykasz, bo może cię usmażyć. I nas przy okazji... – wątpiła, by mężczyzna miał natknąć się na losowo sterczące czy pozrywane kable (w końcu kto, oprócz szczurów, miałby je uszkodzić do takiego stopnia?), ale lepiej dmuchać na zimne i dawać niechciane rady niż stać się ludzką pieczenią w jakiejś zatęchłej piwnicy.

  – Jeśli jest tutaj prąd, to włącznik światła powinien być gdzieś na wyciągnięcie ręki – po omacku ruszyła w lewo, obijając się o krzesła. Przytknęła dłonie do ściany i próbowała wyczuć pod dłońmi włącznik. Posuwała się ostrożnie, starając się nie ominąć ani jednego punktu na ścianie.


  – Co tam masz? – zawołała, słysząc jak ciemnowłosy otwiera jakąś szafę bądź skrzynię. Przesuwała się dalej i dalej, aż jej ręce natknęły się na pustkę, a Athé niemalże poleciała do przodu, tracąc nagle opór. Wyciągnęła ręce w górę, potem przed siebie, pomiziała jeszcze trochę ścianę, drugą dłonią starając się wymacać drugą część framugi, w końcu natchnęła się na... – Drzwi! To znaczy przejście. Chyba. Jest za ciemno. Niczego nie widzę. Panie dozorco, czy tutaj jest drugi pokój? Co tam jest? – nie wchodziła do tajemniczego przejścia, kontynuowała przesuwanie się wzdłuż ściany.
  Kiedy poczuła pod palcami nową teksturę, zastukała w niezidentyfikowany obiekt, który odpowiedział jej głuchym echem. Metal. Szafa? Otworzyła ją. Jakieś materiały. Meh.


  Wróciła do przyściennej wędrówki i zgadywała, co też nowego właśnie dotykała. Rury? Lekko ciepłe, szumią. Woda? Dalej kolejny niski stolik i krzesło (znowu na nie wpadła i przesunęła z hukiem, sory...). Była tak wdzięczna za swój działający zmysł wzroku i jednocześnie niepocieszona, że był tak zależny od światła, by być w pełni sprawnym. Sunęła więc dalej...

Athe podczas eksploatacji ściany natrafiła w pewnym momencie na sporej wielkości przełącznik - ustąpił pod jej dotykiem, włączając trzy luźno wiszące u sufitu żarówki. Z jakiegoś powodu generator ukryty gdzieś w piwnicy wciąż generował resztę prądu.
Odkryto: źródło światła

Metalowa skrzynka. Do tego błyskała. Trójkąt z błyskawicą... Jak nic skrzynka z bezpiecznikami, ale to nie to, czego akurat w tej chwili szukali.
- Bezpieczniki - zawołał z powrotem do kobiety. Owej skrzynki nawet nie ośmielił się dotykać. Z jedną ręką z metalu mogłoby się to dla niego skończyć jeszcze tragiczniej niż dla osoby nieposiadającej protezy. Zwłaszcza że wszędzie wokół pełno było wody. Cała ta piwnica wyglądała mu na jedno wielkie zagrożenie co najmniej kilkoma sposobami śmierci lub kalectwa. - Niepokojąco mocno iskrzą. Ja bym tego na razie nie dotykał.
Wreszcie Athé udało się znaleźć włącznik światła. Ash zamrugał oczami, zgasił lampę i rozejrzał się wokoło. O tak, tak już znacznie lepiej. Kiedy ostatni raz schodził tu jakiś fachowiec, by przynajmniej spróbować naprawić te rury? I sprawdzić, co się stało z bezpiecznikami, że tak iskrzą? Łatwo byłoby zwalić winę na administrację Westa i jego tumiwisizm, aczkolwiek obawiał się, że to po prostu opieszałość samej kadry szpitala. Ktoś powinien się temu przyjrzeć, jak już zażegnają kryzys pozamieciowy. Jeszcze raz spojrzał na kałużę, w której stał, po czym wycofał się z niej o dwa kroki. Strzeżonego Pan Bóg strzeże.
Spojrzał w bok. Zamknięte drzwi, zaraz obok tych regałów, które miał obejrzeć.
- Tu są jeszcze jakieś drzwi! - zawołał do Athé, po czym podszedł i spróbował otworzyć przejście. Może to właśnie tam krył się cel ich eskapady. Gdyby jednak okazały się zamknięte, skupi swoją uwagę na regałach za sobą. I tak chciał je wcześniej sprawdzić.


Podchodząc bliżej do drzwi Ash mógł zauważyć coś ciekawego - na niewielkiej miedzianej tabliczce widniał na wpół zamazany napis "G n t o ".
Szarpnięcie za klamkę niewiele dało - drzwi okazały się być zamknięte, czego dowodem mógł być sporej wielkości, zardzewiały zamek z dziurką na klucz. Po tym ostatnim jednak - ani widu ani słychu.

Same regały nie wyróżniały się niczym szczególnym. Ot metalowe półki wypełnione przeróżnymi pudełkami, z etykietami mniej lub bardziej lakonicznie opisującymi co można znaleźć w środku.
Rysunek podglądowy: [ klik ]

Generator! Czyli to tego właśnie szukali. Tu musiało kryć się osobne źródło zasilania dla szpitala. Logiczne: miejsce takie jak to może okazać się jeszcze bardziej niebezpieczne od świata zewnętrznego, gdyby doszło do dłuższej przerwy w dostawie prądu. Czyli do czegoś, czemu tu i teraz musieli zapobiec.
Zaraz obok, na regałach, widział jakieś pudła. Zgubione/znalezione, jakieś dokumenty wewnętrzne, raporty... Nic, co okazałoby się przydatne w ich obecnej sytuacji. Chyba że w tym pudle ze zgubami znalazłby jakieś klucze. Raczej w to wątpił, lecz kto wie...
Ash odwrócił się do schodzącego ku nim dozorcy. Czyli gdzieś tutaj powinni znaleźć pęk z kluczami. Do zaznaczenia: powinni. Jeżeli po tym jednym niefortunnym pierwszym pracowniku siedział tu jeszcze ktoś i ten akurat nie miał problemów z ogarnięciem swojego otoczenia, to musiał mieć jakieś zapasowe klucze. Musiały jeszcze gdzieś tu być.
Alternatywnie, tak jak ich tutejszy "opiekun" proponował, zwyczajnie analogowo wyłamać drzwi.
Biurko. Tak, tam pewnie znajdzie coś przydatnego. Ruszył przez piwnicę zaraz za siebie, gdzie stało ono sobie spokojnie, nietknięte od zapewne długiego czasu. Zabrał się za otwieranie wszelkich szufladek i szafeczek w poszukiwaniu kluczy. Gdyby zaś nie znalazł niczego, powróci do regałów i przyjrzy się pudełku z napisem "Zgubione i Znalezione". Ono też mogło kryć w sobie coś przydatnego.
- Ten doktor, jak dawno temu on tu urzędował? - zapytał w sumie z ciekawości, przerywając ciszę ze swojej strony.

Przejrzał te wszystkie papierki i ogółem całą zawartość biurka... Kimkolwiek był urzędujący tu do niedawna lekarz, schludność ewidentnie nie leżała w jego naturze. Czy ta pleśń na naczyniach się ruszała! Boże, czy nikt tu nigdy nie zagląda?! Zaraz chyba odkryją tu nową formę życia! Albo nową zarazę.
Ale co to? Wnet uwagę Asha przyciągnęło coś bardziej interesującego od ewolucji dziejącej się na jego oczach. Jakaś kartka. Ciąg liczb i liter, jakieś strzałki... Co to może znaczyć? To jakieś enigmatyczne instrukcje do obsługi jakiegoś urządzenia? Ciekawostka... Coś podpowiadało mu, że powinien to zachować. Może okazać się przydatne później.
Oczy chłopaka powędrowały zaraz potem ku pudłu podsuniętemu mu przez ciecia. On sam chyba wybrał sobie coś mniej interesującego - jakieś drewienka i tyle. Może Ash znajdzie coś bardziej przydatnego w tym swoim? Nie zastanawiając się długo, wsunął kartkę do kieszeni kurtki, a następnie otworzył karton i zaczął w nim przebierać w poszukiwaniu kluczy.